وقتی آن شب با من رقصیدی
چیز عجیبی اتفاق افتاد
احساس کردم انگار ستاره‌ای درخشان
جایش را در آسمان رها کرد
و در سینه‌ام دنبال پناه می‌گشت.
احساس کردم انگار جنگلی یک‌دست
زیر لباس‌هایم می‌رویید.
احساس کردم انگار کودک سه‌ساله‌ای
مشق مدرسه‌اش را روی پارچه‌ی پیرهنم می‌نوشت.
عادت ندارم برقصم
اما آن شب
من نمی‌رقصیدم،
من خودِ رقص بودم.
ایده‌ی ابتدایی کافکو از شب رویید. شبِ سرد. شبِ مرگ. شب نا-خود-باوری. من و پگاه، پای چت بودیم و از رنج‌هایمان می‌نوشتیم برای همدیگر. تا اینکه گفتم: «باید کاری برای شعر کنیم…». چند هفته‌یی برای اسمش فراموشگاه ذهن‌هایمان و لغت‌نامه‌ها را کاویدیم. و در نهایت، واژه‌یی زاده شد که معنای خاصی هم ندارد: «کافکو» و… »ادامه
کافکو | زیر نظر دانیال مرادی | تمامی حقوق محفوظ است. ©۲۰۲۴-2023 | طراحی و پشتیبانی: صفریک‌دان