دیوارهای مرز | شعری از فروغ فرخزاد، مجموعه‌ی تولدی دیگر

اکنون دوباره در شب خاموش

قد می‌کشند همچو گیاهان

دیوارهای حایل، دیوارهای مرز

تا پاسدار مزرعه‌ی عشق من شوند

 

اکنون دوباره همهمه‌های پلید شهر

چون گله‌ی مشوش ماهی‌ها

از ظلمت کرانه‌ی من کوچ می‌کنند

اکنون دوباره پنجره‌ها، خود را

در لذت تماس عطرهای پراکنده باز می‌یابند

اکنون درخت‌ها، همه در باغ خفته، پوست می‌اندازند

و خاک با هزاران منفذ

ذرات گیج ماه را به درون می‌کشد

 

اکنون

نزدیک‌تر بیا

و گوش کن

به ضربه‌های مضطرب عشق

که پخش می‌شود

چون تام‌تام طبل سیاهان

در هوهوی قبیله‌ی اندام‌های من

 

من، حس می‌کنم

من، می‌دانم

که لحظه‌ی نماز کدامین لحظه‌ است

اکنون ستاره‌ها همه با هم

همخوابه می‌شوند

 

من در پناه شب

از انتهای هر چه نسیم‌ است، می‌وزم

من در پناه شب

دیوانه‌وار فرو می‌ریزم

با گیسوان سنگینم، در دست‌های تو

و هدیه می‌کنم به تو گل‌های استوایی این گرمسیر سبز جوان را

 

با من بیا

با من به آن ستاره بیا

نه آن ستاره‌ای که هزاران هزار سال

از انجماد خاک، و مقیاس‌های پوچ زمین دور است

و هیچ‌کس در آنجا

از روشنی نمی‌ترسد

 

من در جزیره‌های شناور به روی آب نفس می‌کشم

من

در جستجوی قطعه‌ای از آسمان پهناور هستم

که از تراکم اندیشه‌های پست تهی باشد

 

با من رجوع کن

با من رجوع کن

به ابتدای جسم

به مرکز معطر یک نطفه

به لحظه‌ای که از تو آفریده شدم

با من رجوع کن

من ناتمام مانده‌ام از تو

 

اکنون کبوتران

در قله‌های پستان‌هایم

پرواز می‌کنند

اکنون میان پیله‌ی لب‌هایم

پروانه‌های بوسه در اندیشه‌ی گریز فرو رفته‌ند

اکنون محراب جسم من

آماده‌ی عبادت عشق است

 

با من رجوع کن

من ناتوانم از گفتن

زیرا که دوستت می‌دارم

زیرا که «دوستت می‌دارم» حرفی‌ست

که از جهان بیهُدگی‌ها

و کهنه‌ها و مکررها می‌آید

با من رجوع کن

من ناتوان‌م از گفتن

 

بگذار در پناه شب، از ماه بار بردارم

بگذار پر شوم

از قطره‌های کوچک باران

از قلب‌های رشد نکرده

از حجم کودکان به دنیا نیامده

بگذار پر شوم

شاید که عشق من

گهواره‌ی تولد عیسای دیگری باشد